Wiesz, wczoraj rozmawiałam ze specem w swojej dziedzinie. Rozmowa przebiegła w życzliwym tonie, dobrym nastroju i prawie pełnym skupieniu. Rozmowa telefoniczna, bo nie mogłam pojawić się osobiście na wizycie... Dlaczego o tym piszę?
Wiesz, znaczną częścią naszego życia jest rutyna. Szczerze przyznam, że lubię mieć pewne rytuały (czyli rutynę, która jest dla mnie ważna ze względu na osoby lub miejsca) i pielęgnować je jak długo się da. Czasami okazują się one niewystarczające, inne szkodliwe, a pozostałe zmieniają się pod wpływem zmieniającej się rzeczywistości. Miałam i mam rytuały, które są ściśle związane z moim domem rodzinnym.
Uwierz, nigdy wcześniej tak bardzo w duchu nie przeklinałam zawierciańskich korków. Miałam ogromny mętlik w głowie i jeszcze większą nadzieję w sercu. Podobno ta umiera ostatnia.
Wiesz, wbrew pozorom lubię przyjeżdżać do rodzinnego domu. To prawda, jest to wymagające pewnej organizacji, ale jeździmy już tyle lat, że chyba przywykłam. Prawdą jest też to, że co jakiś czas coś "udoskonalamy" w organizacji tych wyjazdów, a może tylko nam się wydaje, że to robimy(?).
Wiesz, musiałam dziś wypełznąć z domu, aby pojechać z Córką na zajęcia. Oczywiście nie obyło się bez lęków i niechęci, ale kiedy już ogarnęłam obiadowe obowiązki, stwierdziłam jak typowa baba, że nie mam się w co ubrać i w końcu zaprzęgnęłam dziecinę do nauki samodzielnego przebierania się (mamy jakiś drobny konflikt ze skarpetami, ale i nad tym popracujemy) to nie miałam wyjścia. Musiałam...
Wiesz, zbieram się do tego postu od kilku dni. Dlaczego idzie mi tak opornie? Powody są co najmniej dwa. Jeden to ten, co zazwyczaj, czyli załapałam mega dołek i wstyd mi za moje zachowanie. Poza tym nie miałam ochoty po raz kolejny pisać o tym jak mi źle. Drugim powodem jest to, że czuję się jak "na cenzurowanym". Mój Mąż zwany Przemysławem czyta posty masowo (np. z całego tygodnia lub miesiąca) i później rozlicza mnie z tego, że za dużo, za intymnie, za prywatnie, że coś było dawno i teraz się zmieniło itp. Trochę mnie to chyba zablokowało.
Wiesz, szydełkowanie wciąga. Bardzo cieszę się z dzisiejszego dnia, bo wybór warsztatów, na których dziś byłam okazał się trafiony w 100%. Co prawda nie pokażę Ci czapki, bo jeszcze nie jest gotowa, ale bransoletkę i koralikowy wisiorek-kulkę owszem.
Wiesz, dobrze, że tu przyjechałam. Chyba dobrze mi zrobi gapienie się na ładne okoliczności przyrody. Pogoda dopisuje, więc czego chcieć więcej? Odpowiedź za chwilkę. Najpierw muszę Ci kogoś przedstawić. Przywitaj się z...
Wiesz, sama w to do końca nie wierzę. W końcu po tylu latach marzeń i po kilku miesiącach planowania w końcu udało mi się przyjechać na Warsztaty Twórczo Zakręconych do Ustronia. To właśnie stąd przesyłam Ci serdeczne i słoneczne pozdrowienia!
Wiesz, może w to nie uwierzysz, ale ja nadal boję się jutrzejszego dnia. Myślałam, że im bliżej wyjazdu, tym tych obaw będzie mniej, ale... Nie wiem jak będzie wyglądała noc, ale na chwilę obecną boję się. Czego?
Wiesz, nie mam pojęcia, czy jestem dziś na przed wyjazdowym haju, czy rzeczywiście nowe cukierki szczęśliwości dały pierwszy przypływ energii, ale od lipca po raz pierwszy miałam ochotę gotować! Ba, po raz pierwszy miałam ochotę zrobić cokolwiek poza zamienianiem tlenu w dwutlenek węgla.
Czerwone jabłuszko przekrojone na krzyż,
Czemu ty chłopaku krzywo na mnie patrzysz?
(...)
Czerwone jabłuszko po ziemi się toczy,
Tę dziewczynę kocham co ma modre oczy.
L: One robią cię na szaro.
M: To bardzo miłe usłyszeć coś takiego z samego rana...
L: (z prychnięciem) Bardzo miłe...
* * *
M: Długo będziesz na poligonie?
P: Nie wiem. Chciałbym tu porobić trochę.
M: OK...
* * *
M: Czy naprawdę spisałeś mnie na straty?
(Cisza)
Może wyjedźmy
Przeżyjmy znów coś po raz pierwszy
Czegoś nowego o sobie się dowiedzmy
Wyjedźmy
Kaśka Sochacka, Z soboty na niedzielę