Wiesz, to kolejny post, który zaczynam i nie kończę... I tak wkoło. Myślę o czymś od jakiegoś czasu, ale nie jestem pewna, czy potrafię już dobrać słowa. Może tak naprawdę chciałabym napisać coś zupełnie innego? Coś mnie powstrzymuje. Strach? Obawa? Niedowierzanie? Bezsilność? Wstyd? Może mieszanka wszystkich po trochu?
Wiesz, czasami mam wrażenie, że skoro podjęłam leczenie, mam cukierki szczęśliwości, to oczekuje się ode mnie szybkich, diametralnych zmian. Co jakiś czas pojawia się pytanie:
-Jak się czujesz? I w zasadzie nie wiem co mam odpowiedzieć. Wiem jakiej odpowiedzi się ode mnie oczekuje. To ta sama odpowiedź, która spowoduje zaprzestanie "martwienia się" o mnie, czyli:
-Jest lepiej. Dla świętego spokoju mogłabym tak powiedzieć, ale ja już naprawdę nie mam siły udawać.
Kiedy kilka dni temu rozmawiałam o tym ze specem w swojej dziedzinie, usłyszałam:
-To (udawanie) musiało być trudne. Było. I nie chcę, aby to trwało nadal. Chcę odtrudnić to, co sama utrudniłam, wyprostować to, co pokręcone, uzdrowić to, co chore itp. Jeszcze nie wiem jak i kiedy to zrobię, ale łudzę się, że mi się to uda.
Wiesz, kiedy tak siedzę i o tym piszę, patrzę na bawiące się dzieci, "rozmawiam" z mężem to... Czuję się samotna. To trudne do wytłumaczenia, ale w tym momencie mam ochotę wyjść, uciec... Nieważne gdzie, przed siebie.
Nie raz zastanawiałam się dlaczego tak jest. Nie potrafię dać jednoznacznej odpowiedzi. Z pewnością mogę jedynie stwierdzić, że to uczucie nachodzi mnie w różnych sytuacjach. Kiedy jestem z rodzicami, kiedy "rozmawiam" z bratem, kiedy jestem na zakupach, kiedy czekam na córkę podczas jej zajęć, kiedy... Pojawia się trudna do opanowania chęć ucieczki przed... Całym światem.
Wiesz dlaczego nie uciekam? Nie? Ja też nie. Chociaż czasami mam wrażenie, że... No właśnie, co? Czy to dałoby mi możliwość odnalezienia siebie? Spotkania lepszej wersji mnie? Poznania odpowiedzi na pytania? Nie wiem też, czy potrafiłabym iść w pojedynkę i bez celu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję, że jesteś.